Gryf

Orinusuke

Gryf – mityczne zwierzę przedstawiane jako lew z głową, przednimi łapami i skrzydłami orła. Niektóre źródła dodają końskie uszy lub rzadko dwa jadowite węże tworzące ogon.

Jego pierwsze wizerunki pochodzą ze starożytnej Mezopotamii oraz Indii i liczą około 6 tysięcy lat. Gryf był wyobrażeniem babilońsko-assyryjskiej bogini Tiamat. W sztuce tych kultur spotyka się gryfy oraz uskrzydlone lwy z ludzką głową. Gryf jest strażnikiem bursztynu. Starożytni wierzyli, że włada Scytią. W mitologii greckiej gryf strzeże podziemnych skarbów Apollina, a w starożytnym Rzymie jest opiekunem boga mórz Neptuna.

Gryf występuje w baśniach i podaniach ludowych, a także w fantastycznym herbie Chama, syna Noego, tworzonym przez dawnych heraldyków. U władcy Tarsusu stoi na straży Cylickich Wrót. W V w. p. n. e. wizerunek gryfa pojawia się u naddunajskich Celtów. Gryf był symbolem przebiegłości i podstępu, a także zręczności oraz siły. Już w okresie wypraw krzyżowych umieszczali go na proporcach rycerze najodważniejsi i najprzebieglejsi w boju.

Ma potężne szpony potrafiące poszatkować najtwardszy pancerze i tarcze. Wbrew przekonaniom nie jest to bezmyślne zwierzę lecz nader inteligentne szlachetne zwierze, które kłania się tylko wybranym osobm którym składa pokłon i niekiedy pozwala siebie dosiąść